Zoals verwacht, zaterdagmiddag tegen wind en door de stromende regen naar ‘ de Schemerpit’. Om 1 uur hield Jacques van Westen zijn voorzitterspraatje en konden wel zevenentwintig mensen van start gaan. Want weer of geen weer, tafeltennissen in Volendam kan altijd. Er deden maar liefst 27 spelers mee. Er werd gespeeld in poules van van zeven en eentje van zes.

En dat de meesten profijt hadden van de training van John Scott bleek meteen al. Niet iedereen was op en top fit, want er waren er die net terugkwamen van een blessure of een operatie, maar ook dat hoort erbij. En duidelijk is, dat als je even je hoofd er niet bij hebt, dat dan de ballen om je oren vliegen. De spelers uit het eerste werden verdeeld over de poules en de rest ging op de grote hoop. En toen barstte de strijd los. En het ging op elke tafel met net zo veel plezier. Ik zag de jongens uit de hoogste teams spelen en uitdagend de ballen gemakkelijk aanbieden aan de mindere speler, in de hoop er iets meer spanning in te brengen. Maar bij gelijk niveau ging het van dik hout zaag je planken. Geen respijt, geen poespas of lukraak rammen. Alles of niks en trefzeker de ander proberen te overtreffen. Pas tegen kwart over vier waren de poules afgerond en konden de acht besten tegen elkaar aantreden op de eerste twee tafels. En iedereen die was uitgeschakeld groepte dicht samen achter de ramen in de kantine om zich te vermaken met wat ze op de tafels lieten zien. Op de eerste tafel was het John Bond die Ryan Loch zich even liet uitstoeien met van die knappe smashes. Maar ze kwamen gewoon
messcherp weer terug (11-9, 11-7, 11-6). En op de tweede tafel liet Nick Klaver de beoogde kampioen Robbert Taalen zien hoe je dicht bij de tafel met adembenemend balgevoel talent weet te passeren. Het is een kwestie van je batje in de goede stand vast te houden en de bal het werk laat doen. Maar dat kan je niet zomaar. En als er dan weer een smash op je afkomt, stuitert ie met dezelfde snelheid weer bij je terug op tafel. Dan wordt je op een gegeven moment moedeloos (11-8, 6-11, 11-7, 11-13, 11-7). Daarna versloeg Theerakant Manyam sterspeler Michel Guyt met maar een klein verschil. En dat is natuurlijk jammer, maar zo gaat dat aan te top ook (10-12, 11-8, 11-5, 11-9). En meteen daarop speelde Stefan Zwarthoed tegen Sadat Gigris, die nieuw bij onze vereniging is komen spelen. En die man heeft een vlijmscherpe backhand die bijna niet te volgen is. Behalve als je Stefan heet, en met noppen aan een kant wel vijf meter achter de tafel nog ballen terug weet te slaan. Het werd spannend, maar Stefan won knap zijn partij (11-9, 8-11, 11-5, 11-8). In de kruisfinales was het John die Nick tot wanhoop dreef. Want zijn balgevoel was wel subliem, maar de ballen kwamen vaker mis van het blad, dan erop. En dan hou je de zaak niet meer droog. Het was dan ook snel afgelopen (11-8, 11-7, 11-8). Iets anders was de partij die Stefan en Theerakant op tafel brachten. Die alle twee in het eerste spelen, treffen mekaar wekelijks en weten wat ze aan mekaar hebben. Ze gaven mekaar niks cadeau en pakten elke kans die de ander tijdens het spel moest geven. Het werd een verrekte spannende pot en geen enkel moment was er een duidelijk betere. Ze bleven loeihard smashen
en retourneren en deden niet voor mekaar onder. Echt een partij om ook vanaf de kant te smullen. Uiteindelijk was het Theerakant die de winst opeiste (11-9, 9-11, 7-11, 12-10, 7-11). En toen ging het om de bekers. Bekers die bijna een halve meter groot zijn en die de spelers naar huis kunnen meenemen. Maar ook nog om de grootste met de wijde oren, die met je naamplaatje een jaar lang op je dressoir mag pronken. Als eerste kwamen Stefan en Nick voor de derde prijs knokken. En het was alsof Nick zijn kruid al had verschoten, want binnen een mum van tijd ging hij over de knie bij Stefan. Zijn flitsende blokballen gingen mis. Zijn smashes kwamen niet eens in de buurt van de helft van zijn tegenstander. Hij ging roemloos ten onder (4-11, 6-11, 2-11). Om half zes was het uiteindelijk de finale met John en Theerakant. De droomfinale waar de meesten van ons naar uitzagen. John had zich goed voorbereid en liet Theerakant komen met zijn smashes. In de eerste game kon Theerakant niks klaarspelen en dachten we dat het over was. Maar dat was maar schijn, want toen pas begon hij raak te meppen en was het John die moest capituleren. Elke keer opnieuw wist hij door de verdediging van John heen te breken en pakte de meest mooie punten. Het was prachtig, en om te genieten. Elke game opnieuw ging rakelings, zoals het in een finale hoort te gaan, tot uiteindelijk Theerakant met een schreeuw het laatste punt scoorde (11-3, 8-11, 9-11, 10-12). Een prachtige afsluiting van een goed toernooi, waar we met plezier op terugkijken. De voorzitter bedankte iedereen voor deze prachtige middag en reikte de bekers uit aan de winnaars, met een big smile. Klasse. hoor. Dit doen we volgend jaar zeker dunnetjes over.

Podium: 3. Stefan Zwarthoed 2. John Bond 1. Theerakant Manyam