Met eenentwintig man op een schone door-de-weekse zaterdagmiddag tafeltennissen. Wie wil dat nou niet? En zo konden we mooi drie poules van zeven man maken (eigenlijk was er eentje van zes met Lia van Westen). De spelers kregen op basis van de rating van de tafeltennisbond een persoonlijke beginscore toebedeeld.

De sterkste begonnen met nul, maar er waren er van de anderen bij die wel vijftien punten voorsprong kregen in games tot de eenentwintig. En je zal het altijd zien, dan wordt het vanzelf bijna altijd 21-19 of andersom. En iedereen wil natuurlijk een beker mee naar huis als een van het winnende trio. Om die dan pontificaal op het dressoir thuis te laten pronken. Vanaf een uur was het een spektakel van jewelste, al moesten Jacques van Westen en Ab Jonk bedanken voor de strijd vanwege een operatie, Maar de spanning was er niet minder om. En niemand was echt kansloos. En van een betere speler winnen, dat is ook wel eens leuk. Pas rond half vijf waren de poules klaar. En dat kwam vast omdat al die partijen gewoon langer duurden, want bij de twintig wordt je vanzelf voorzichtiger en werden het driesetters. En zweten was er ook bij medio oktober, het was gewoon in de twintig graden buiten. Ruim het gros van de spelers kon het veld ruimen voor de welverdiende douche, want van elke poule bleven er maar twee spelers over, aangevuld met de twee beste nummers drie. En ook nu waren er partijen bij waar je van de kant alleen ademloos van kon genieten. Al waren er daarnaast partijen die echt niet op de televisie hoeven. Zoals dat gaat mochten de winnaars van de poules uitkomen tegen een nummer twee of drie uit een van de andere poules. Op de eerste tafel was het Mike Reuvers die zonder al te veel problemen Jaap Kwakman met acht punten voorsprong van de tafel roste (21-16, 21-15). Michel Guijt, die het ongeslagen mocht opnemen tegen oud kampioen Theerakant Manyam. Hij was een van die twee die met geluk als derde uit zijn poule was geplaatst. Stefan Zwarthoed mocht het tegen zijn team-maatje John Bond opnemen  en dat liep voor hem minder goed af (22-24, 17-21). Mitchel Jonk was met zijn verdedigende noppen bijna Robbert Taalen de baas, maar met het handicap toernooi was het vaker bijna maar zonder prijs (17-21, 22-20, 17-21). En tegen die tijd gingen de toeschouwers en uitgespeelde mensen er echt voor zitten, want de laatste vier waren aan mekaar gewaagd en moesten aantreden. Mike Reuvers kwam John Bond tegen , die met zijn onnavolgbare voetenwerk alle keiharde smashes soepel terugbracht. Een lust voor het oog. Maar John trok, meters achter de tafel, uiteindelijk aan het langste eind (19-21, 20-22). En Theerakant moest het opnemen tegen Robbert Taalen, die al beter in zijn spel kwam, maar daarmee ook langzaam maar zeker zijn kruit verspeelde. Doodvermoeid moest hij uiteindelijk zijn meerdere in Theerakant erkennen (21-7, 20-22, 21-17). Robbert moest daarna meteen aantreden om voor de derde plaats te spelen tegen Mike, en hij zag zijn geest al dwalen. In het begin was hij duidelijk beter dan Mike, maar gaandeweg sloeg de vermoeidheid toe en kwam Mike terug. Op het laatst moest Robbert de strijd verliezen (14-21, 21-18, 21-16). En rond kwart over zes kwam het spektakel duel tussen Theerakant en John, waar iedereen op stond en zat te wachten. En dat was me wat. Het leek wel of Theerakant een ander vat had aangeslagen want hij brak echt los en sloeg John met mokerslagen en loeiharde loopings van tafel. Als een slag raak was, dan was hij meteen keihard en onhoudbaar. Daar kun je dan als verdediger alleen maar naar kijken (21-11, 21-16). Een verdiende winnaar. Een mooie dag, en voor alle deelnemers ook een goede training. 

Podium: 1. Theerakant Manyam  2. John Bond 3. Mike Reuvers