Handicaptoernooi 2018

Jaarlijks handicap toernooi Zaterdag rond een uur werden de poules voor het toernooi gemaakt, met gehussel van twintig naambriefjes en een lijst met de persoonlijke rating van alle competitiespelers. De mensen kregen zodoende een passende voorsprong al naar gelang hun eigen competitieresultaat over de afgelopen jaren.

En zo kwam voor dat zelfs spelers uit hetzelfde team tegen mekaar met een aanmerkelijk verschil in punten moesten beginnen. Voor het eerst was iedereen het erover eens dat het niet beter kon. Alle spelers, jong en oud, wervelend virtuoos of juist niet, kregen een gelijke kans om bij de laatste drie te eindigen. Een drietal van winnaars voor de mooie prijzen waar iedereen al bij voorbaat lonkend naar uit keek, glinsterend in de tapkast van de kantine. En omdat spelers van verschillend allure mekaar normaliter niet opzoeken, kwamen ze nu tegenover mekaar met al dan niet een voorsprong. En dan wordt het verrekte lastig als een netballetje meteen kan gaan uitmaken wie er wint in games tot de eenentwintig. Maar het spreekt dat de spelers in poules van zeven of zes tegen het eind rond half zes aardig aan het eind van hun latijn raakten, en de laatste acht zich nog moesten opmaken voor de kwartfinales. Spelen voor het echie onder het toeziend oog van de fris gewassen afvallers en de toegestroomde toeschouwers die kwamen genieten van echt tafeltennis spektakel van de hoogste plank. En dat er bij waren die onvermoede talenten lieten zien, dat spreekt voor zich. Zo kwam Frank Zwarthoed zomaar met enkele punten voorsprong uit tegen Michel Guyt in een partij met verwoestend veel effectballen. En Frank steeg boven zichzelf, winnend komend uit een mooie partij op het scherpst van de snede (21-16, 18-21, 21-19). Maar ook Mitchell Jonk bleek naast een dodelijke backhand, wel degelijk te kunnen verdedigen met metershoge ballen. Toch kon hij niet op tegen Theerakant (21-19, 15-21, 21-13). Op de andere tafels moest Jaap het opnemen tegen Jean-Paul van Westen en dat ging hem goed af (21-18, 21-12). Stefan Zwarthoed daarnaast had geen moeite met John Bond (21-13, 21-16).

En toen ging iedereen er pas echt voor zitten. Want de rest werd op het center-court verspeeld. En dat Frank goed partij gaf tegen Theerakant, was wel te verwachten. Maar dan hij raak ging smashen op onmogelijk harde loopingdrives, dat gaf toch wel kippenvel. En dat Frank zelfs een game won, was alleen maar mooi. Toch was het Theerakant die uiteindelijk aan het langste eind trok (21-18, 12-21, 21-16). Voormalig clubkampioen Stefan Zwarthoed ging klaar staan voor Jaap Karregat, want dat varkentje moest nog even gewassen worden voor de uiteindelijke finale partij. Maar hij moest te biecht, want Jaap gaf niet op. Jaap strafte hem af met prachtige blokballen net achter de tafel, en keiharde smashes langs de tafelrand (21-18, 15-21, 21-11). De partij om de derde plaats werd uitgevochten tussen Frank en Stefan. Stefan kreeg zijn tegenstander op de knieën met een ondoordringbare verdediging, meters achter de tafel. En Frank kon effect geven tot hij erbij neerviel, maar de ballen bleven terugkomen en uiteindelijk zag hij zijn verlies in na een geslaagd toernooi (21-12, 21-15). In de finale was het Jaap die het voortouw nam en Theerakant in de eerste game alle kanten van de tafel op stuurde. Maar de Thaise jongen liet zich niet om de tuin leiden en kwam terug, met loeiharde loopings en verrassend effect. Luid applaus klonk voor beide spelers na mooie rally's en goed spel, en zo kwam het rond zeven uur aan het eind van een geslaagd toernooi, dat zeker navolging verdient. Uiteraard werd er samen met de spelers nog lang nagepraat in onze mooie kantine.